Przeczytałem ostatnio w „Gościu Niedzielnym”ciekawy
artykuł pt. „Fizyk, który nie znał granic” o zmarłym niedawno niepełnosprawnym fizyku Stephenie Hawkingu. Cierpiał na stwardnienie
zanikowe boczne, co powodowało, że nie był samodzielny w każdym aspekcie życia. W pracy zawodowej zajmował się teorią parowania czarnych dziur, grawitacji kwantowej oraz osobliwości. Twierdził, że ludzie nie mają szans na przeżycie na Ziemi z powodu ryzyka wybuchu nagłej wojny nuklearnej, genetycznie zmodyfikowanego wirusa i innych niebezpieczeństw. Uważał, że mamy dokładnie 1000 lat na opuszczenie naszej planety i wyruszenie w przestrzeń kosmiczną. Uważał też, że sztuczna inteligencja jest niebezpieczna dla ludzkości. Nie wszystkie jego twierdzenia sprawdziły się jednak w praktyce.
Hawking
stał się popularny na świecie dzięki publikacji książki „Krótka historia czasu”
z 1988 roku. Wkrótce stała się ona bestsellerem
na rynku wydawniczym będąc w sprzedaży przez 237 tygodni. Na całym
świecie sprzedano kilkadziesiąt milionów egzemplarzy. Była to książka o fizyce.
Dziesięć
lat temu Hawking wziął udział w specjalnym locie, w którym poczuł stan nieważkości.
Po raz pierwszy i ostatni w swoim życiu mógł wtedy poruszać się bez wózka
inwalidzkiego. Nie zdążył niestety polecieć na orbitę ziemską, co było jego
marzeniem.
Był
osobą niezwykłą, która umiała w sposób nietuzinkowy opowiadać o fizyce. Miał
specyficzne poczucie humoru.
Leszek